Bądźmy z siebie dumni

W zasadzie dzień dzisiejszy mało się różnił od wczorajszego, przedwczorajszego 

oraz wielu innych dni, które w tym roku mijały zdecydowanie zbyt szybko.

Zmiana nastąpiła nagle, nad miską sylwestrowej sałatki;-)

Dużo warzyw, trochę sera, obowiązkowo majonez kętrzyński.

Wymieszałam ręką, bo jestem dotykowcem i łyżki mnie nie satysfakcjonują ;-)

Plastikową michę chciałam jak co roku zapakować do lodówki, 

żeby sałatka się "przegryzła" - taka najlepiej smakuje wieczorem.

Znikąd pojawiła się myśl - może przełożę ją do ładnej salaterki? 

Druga myśl była jak torpeda - ale po co?

Przecież to będzie jeden więcej klamot do mycia, a kto zwróci uwagę na salaterkę,

jeśli przy stole do sałatki raptem osób sztuk dwie?

Otworzyłam drzwi lodówki, jednak myśl znikąd była upierdliwa i gniotła od środka!

Jak to nikt nie zwróci uwagi, przecież ja zwrócę - a ja to niby nikt?

Czy pyszna sałatka nie zasługuje na eleganckie opakowanie?

A czy ja, aby delektować się moją własnoręcznie zrobioną i do tego pyszną sałatką, 

zasiądę w dresie, bo i tak mi wszystko jedno? Tylko dlatego, że jestem tej nocy w domu?

Tylko dlatego, że dzień jak co dzień? 

Otóż: nie.

To, czy dzień jest jak co dzień - zależy tylko i wyłącznie od Ciebie.

Jeśli w tym dniu, nie uszanujesz siebie i tego co dajesz - będzie zwyczajnie i powszednio.

A jeśli docenisz, że jesteś idealnym puzzlem w życiowej układance - bingo!

Nawet zwykły wtorek będzie niezwykły!

To Ty go zaczarujesz... 

Swoją magią, pięknem, wiarą i talentem - bo przecież wszystko to masz!

Tylko tak bardzo nie doceniasz, nie wiem czemu...

Kiedy zakładałam ten blog - byłam zakompleksioną i nieśmiałą kobietą, 

która znalazła sobie nowe hobby.

Założyłam go po to, by przełamać moje lęki, nieśmiałości i kompletny brak wiary w siebie.

Myślę, że wiele z Was miało lub ma podobnie - w przeciwnym razie po co wystawiać nasze rękodzieło czy słowa na ciągłą ocenę innych?

Po co tyle blogów, grup na FB, w których pokazujemy swoją twórczość?

Bo tam nas doceniają. 

Bo jest taka niepisana zasada - jak masz komentować źle - lepiej nie pisz nic.

A gdzie w tym wszystkim ja - twórca? Czy w napięciu czekam, na słowa uznania?

Czy może jednak są one tylko deserem, bo najważniejszą ucztą jest dla mnie to, 

że ja sama - pochwaliłam już siebie i jestem z siebie dumna.

Patrząc na to wszystko z perspektywy blogowych lat, napiszę tak:

żaden komentarz, żaden komplement od innych osób nie zaspokoi potrzeby bycia docenionym.

Zawsze pojawi się ten element niedowierzania, szczypta niepewności....

I będą Ci wiercić dziurę w brzuchu, szczególnie gdy dopadnie Cię smętny nastrój.

Ale - mam dla Ciebie dobrą wiadomość - można to zmienić!

Nie jest łatwo i trzeba być konsekwentnym - za to potem.... dzieją się czary!

Dobre słowo od innych staje się wisienką na torcie, a krytyka jedynie informacją, 

która w żaden sposób nie jest w stanie Cię złamać.

Zatem, w 2016 - doceńmy siebie!

Bądźmy z siebie dumni i szczęśliwi z tego powodu, że jesteśmy.

Cieszmy się naszym talentem i nagradzajmy siebie za wszystkie sukcesy,

nawet te pozornie błahe.

Żyjmy z godnością i szacunkiem dla nas samych - bo tylko wtedy 

możemy z szacunkiem traktować innych.

To się rozpisałam, co? 

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku - dziękuję, że jesteście!